Dag 2: Santa Maria della Fiore

Ik loop dus heel misschien wel een hele dag achter (oeps) maar dat is grotendeels omdat het hier heel leuk is en ik niet de hele dag binnen zit en verhaaltjes zit te schrijven. Ik heb het veel te druk met het eten van gelato en pasta. Maar we gaan het dus vandaag hebben over eergisteren. Ja, dat betekent dus dat we twee dagen achter lopen (I lied before). So, sit back, relax and enjoy your flight. De eerste echte dag in Florence (met echte dag bedoel ik na de eerste nacht en dat we dus wakker worden in Florence) gingen we pas rond 11:30 de deur uit. Er was niet echt een plan voor die dag maar we (en met we bedoel ik mama) hadden bedacht dat het wel een goed idee zou zijn om naar de Santa Maria del Fiore te gaan. Onder weg moesten we natuurlijk wel even bij een koffietentje stoppen om te ontbijten (cappuccino en een croissant- zoals echt Italianen?).

Toen we bij de Santa Maria del Fiore aan kwamen was het daar al behoorlijk druk. Toeristen stonden foto’s te maken op de meest onhandige plekken, fietsers proberen zich een weg te banen door de menigte en de menigte probeert niet aangereden te worden door de fietsers (of ze negeren de fietsers en die bellen dan boos naar ze). Maar, als je je eventjes niet met de mensen mass bezig houdt en naar de Santa Maria del Fiore kijkt, dan zie je dat die behoorlijk indrukwekkend is. Op de muren zitten allerlei tierelantijntjes, krullen, pilaren, dieren, heiligen, latijn en nog veel veel meer versieringen waar je urenlang naar kan kijken en waar ook allerlei symboliek achter zit. De rij om de kerk binnen te gaan was al best lang - hij ging helemaal de hoek om en we stonden er denk ik wel dik 1-1.5 uur in. Gelukkig stonden we het langst in de schaduw en was het pas echt heet toen we bij de facade kwamen. Om de tijd een beetje te doden zijn mama en ik water gaan halen en een “farmacia” binnen gegaan voor oogdruppels. Daarna zijn de mannen bij een sport winkel gaan kijken (voor de airconditioning) en papa en ik zijn rond de hele kerk gelopen. Dat rondje rond de kerk was well erg leuk. Ik was druk bezig met vertellen over de super-interessante geschiedenis van de koepel van de kerk (daar schrijf ik later nog wel over want anders duurt dit wel heel lang) die pas veel later gebouwd was dan de rest van de kerk, en af en toe maakte een van ons een opmerking over een leuk winkeltje, een stomme tourist of iets “typisch Italiaans”.

Aan de andere kant van de kerk stonden twee standbeelden, waaronder eentje van Brunelleschi. Brunelleschi was “the genius behind the dome.” Daarmee bedoel ik dat hij heeft bedacht hoe die koepel precies gebouwd moest worden. Het plan voor de kerk met de enorme koepel bestond al heel lang maar er was nooit een echt plan om die koepel te bouwen, omdat die veel groter was dan alle koepels die tot nu toe gemaakt waren. Dit was een probleempje want met een koepel die zo groot moest worden had je natuurlijk een super grote kans dat het allemaal instort en daar had niemand natuurlijk zin in. Het bouwen -of eigenlijk het niet bouwen- van de koepel is een klassiek voorbeeld van procrastination: (noun) The action of delaying or postponing something, maar gelukkig is alles op zijn pootjes terecht gekomen en de Dome staat er nog steeds mooi en stevig bij. Bij Brunelleschi zijn we even gestopt en hebben we het Latijn aan de voet van het beeld vertaalt, of tenminste geprobeerd. Daar had ik dan ook voor het eerst in een jaar een interactie met een andere Nederlander. Het is waarschijnlijk heel normaal voor jullie om met andere Nederlanders te praten maar voor mij is dat een bijzondere gelegenheid, aangezien het nou niet echt stikt van de Nederlanders in Chapel Hill, NC. De Nederlandse mevrouw wilde graag een foto maken van Brunelleschi, ze vroeg dat dan ook in het Nederlands (which really threw me off). Maar papa zei doodleuk “if you want a picture, you need to be able to translate the Latin” (ja, in het Engels). Dat zorgde voor wat verwarring want ze had ons natuurlijk horen praten in het Nederlands. Ze zei “Huh?” Op een hele Nederlandse manier waarna papa ook begreep dat we met een Nederlander te maken hadden. Vijf minuten later liep ze weg met een foto van het beeld en een hoop onnodige informatie over Brunelleschi en de Dome (dat was mijn schuld). Ik vond het echt heel raar om met een andere Nederlander te praten (en dan tellen we de fam niet mee). We hadden natuurlijk wel al andere Nederlanders gezien en gehoord maar nog niet met iemand gepraat.

Toen we weer terug in de rij stonden keek ik nog steeds mijn ogen uit, ook al stonden we daar al meer dan een uur. Aan de kant van de rij liepen mannen die sjaaltjes verkochten voor vijf euro en riepen dat je geen blote schouders of knieën mocht hebben (wat ook zo was). Dit was natuurlijk hartstikke slim want al die domme toeristen hebben allemaal hempjes en hele kortenbroeken aan maar jee mag de kerk absoluut niet in zonder dat je schouders en knieën bedenkt zijn. En ook al kan je het online vinden en staan ze het daar te schreeuwen, veel toeristen komen nog steeds aan bij de kerk deur een mogen er niet in; sta je daar lekker twee uur voor niets in de rij. Een mevrouw die voor ons was mocht niet naar binnen want haar bovenrug was niet bedekt en ze mocht niet naar binnen, tot een andere mevrouw haar een extra sjaal gaf. Mama en ik hadden allebei een sjaaltje die we zeer modieus omgeknoopt hadden en dus konden wij zonder problemen naar binnen. De binnenkant van de kerk is lang niet zo indrukwekkend als de buitenkant. Dat betekent niet dat de binnenkant saai is, want hij is alles behalve saai. De beroemde koepel is prachtig beschilderd van binnen en aan de muren hangen schilderijen waaronder het beroemde schilderij waar Dante Allegeri op staat met zijn “Divine Comedie”. Ik vond de buitenkant mooier dan de binnenkant, maar het is zeker een bezoekje waard (het is ook gratis). We hebben helaas de Dome niet beklommen want daar moest je vooraf een kaartje voor kopen en toen wel dat later wel probeerden waren alle kaartjes al op. (Reis info die misschien handig kan zijn: de ticket die je nodig hebt om de Dome te beklimmen is ook de ticket voor het baptisterium dat tegenover de Santa Maria del Fiore staat, en voor de hoge toren die naast de kerk staat; de campanile. Dit is het ticket voor alle drie de dingen en hij kost ongeveer 18 euro.)

Nadat we de Santa Maria del Fiore in waren geweest hebben we geluncht bij een Toscaans restaurantje. We hebben daar een paar Toscaanse hapjes geprobeerd en ook Toscaanse Cola. Die Cola is gewoon cola maar minder zoet en met een bittere nasmaak, wat erg lekker was. De ober zei dat dit een Toscaans drankje was dat ze niet overal verkopen aangezien het niet super bekent is. (Ik weet dat ik de hele tijd Toscaans zeg, daar bedoel ik mee dat het uit de Italiaanse provincie Toscane komt. Tuscany is ook waar Florence is en dus waren er wel een aantal van die typisch Toscaanse restaurantjes)
De rest van de dag hebben we een beetje geslenterd en zijn we uit gaan eten bij een leuk restaurant, niet ver van ons appartement. Mijn vader had vooraf al gereserveerd en een ijssalon gevonden daar om de hoek. Die ijssalon werd onze standaard “ijssupplier”.
That's it for today!
Toedels!